Jarenlang maakte ik (1962) gepassioneerd beeldende kunst, meubels, theater. Met evenveel passie verrichtte ik ook psychonomisch onderzoek. Tot ik in 2011 de camera oppakte en niet meer losliet. Het voelt als thuiskomen. Alles wat ik voorheen deed, lijkt verenigd in de fotografie.
Mijn foto’s gaan over mensen, over het leven. Het alledaagse van ons bestaan wil ik vangen in puur en sprekend zwart/wit beeld. Omdat juist dat alledaagse zo betekenisvol is en het opmerken waard. Blikken, houdingen en gebaren vertellen een verhaal, compositie en omgeving completeren dat. Ik ensceneer niet en werk alleen met natuurlijk licht. Mijn camera beschouw ik als mijn derde oog en of ik nu familie, theatermakers, mensen aan het werk of op straat vastleg, in elke situatie schuilt de ontroerende schoonheid van het leven. Het is mijn uitdaging en genot deze schoonheid te zien, vast te leggen en ook zichtbaar voor anderen te maken.
