Retrospect
Kijk terug naar de selectie
van de afgelopen jaren.
Jury: ‘Vaak krijg je dit verhaal letterlijk in beeld te zien. Dat doet deze fotograaf niet, maar de lading blijft in stand. Hoe meer je van het verhaal weet, hoe meer de foto’s verrijkt worden, maar ook zonder het verhaal staat de serie stevig. Religie komt terug als een cruciaal gegeven dat in tegenstrijdigheid is met de machocultuur. Hoeden worden kruizen. De tweede foto is een iconische foto. Er zit een ontheemdheid in. Je ziet dat de vrouw botst met haar omgeving, dat de mannen niet weten wat ze met haar moeten. Dat voel je op de een of andere manier. Je voelt ook de leegte van het besef ‘oh er zijn niet zoveel mensen hier’. Dat maakt het migratieverhaal haast tastbaar: een eenzaamheid die zij als transvrouw ervaren heeft, maar ook de eenzaamheid die de achterblijvers waarschijnlijk voelen. Daarnaast zijn de compositie en kleuren prachtig.’
I WENT ON A HOLIDAY TO THE COUNTRY YOU FLED FROM
VOICE MEMO [29-09-2021 14:53] Iris to Alejandra:
‘A friend of mine asked me to go on a holiday to Mexico. It made me feel weird. In what kind of world do we live where I can go on vacation to the country you fled from, while you’ve been stuck in this refugee camp in the Netherlands for five years? At first, I didn’t want to go. But then it made me think… Could we explore this contrast between our identities and how this dictates our sense of freedom and perception of the world?’
VOICE MEMO [30-09-2021 13:03] Alejandra to Iris:
‘I love this idea of juxtaposing and mirroring your life to mine. You can be my eyes and ears. You will be standing on the same soil I stood, and breathing in the same air that I breathed when I was little.’
In forming a tight knit friendship, Iris Haverkamp Begemann (photographer) and Alejandra Ortiz (writer and activist) began to acknowledge the parallels in their day-to-day lives in Amsterdam, but also the harsh contrast in their previously lived experiences. Using the inherent privilege Iris as a Dutch cis-gender white woman holds, she travels to Alejandra’s hometown in Mexico to document the place Alejandra, a Mexican transgender woman of color, left behind to escape violence.
Door hun hechte vriendschap begonnen Iris Haverkamp Begemann en Alejandra Ortiz (schrijver en activist) de parallellen in hun dagelijkse leven in Amsterdam te zien, maar werden ook de harde contrasten tussen hun persoonlijke ervaringen voelbaar. Tijdens gesprekken werd een idee voor een creatieve samenwerking geboren: gebruikmakend van het voorrecht dat Iris heeft als een Nederlandse cis-gender blanke vrouw, reisde ze naar Alejandra's geboorteplaats in Mexico om de plaats te documenteren die Alejandra, een Mexicaanse transgender vrouw van kleur, achterliet in een poging om geweld te ontvluchten. Terwijl Iris gemakkelijk een vakantievisum aanvroeg, bleef Alejandra vechten voor haar asiel, waarbij de Nederlandse regering de dringende behoefte aan Alejandra's documentatie niet erkende; papieren waaruit blijkt dat Mexico niet wordt erkend als een gevaarlijk land voor homo's en transgenders. Een reis- en fotografieserie om een tegenstelling tussen ervaring en persoonlijke vrijheid bloot te leggen.
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
Jury: ‘In de serie werden we bij iedere foto opnieuw verrast door de compositie. Eigenlijk zijn het stuk voor stuk documentairebeelden. We hebben ingezoomd op de kwaliteit van de fotografie en hier werd dat verhaal het sterkst verteld. Vooral omdat het om de mensen gaat en niet alleen over de pijn.’
Life on Hold
Eelco: '‘Life on Hold’ vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Oekraïense vluchteling in Nederland. Terwijl het leven in hun thuisland op pauze staat, gaat het hier verder. In februari 2022 leerde ik Evgenia kennen, een Oekraïense gevlucht voor de oorlog in haar land. Via Tinder kwamen we met elkaar in contact en al bleef de relatie vriendschappelijk, ze opende mijn wereld. Door haar zag ik in dat er nogal wat misvattingen bestonden over vluchtelingen uit Oekraïne.'
'Iedereen herinnert zich de Russische invasie op 24 februari, de verschrikkelijke beelden die daarop volgden en het nieuws domineerden in 2022. Nooit was de steun zo groot en werd er zoveel geld ingezameld voor een land in oorlog. De beelden van vluchtende families, vaak moeders met kinderen, staan ons nog bij. Wat ik me afvroeg was: Waarom vertelde bijna niemand het verhaal van de Oekraïense vluchteling in Nederland? Meer dan 70.000 vluchtelingen zijn er in Nederland, maar niemand kon me vertellen hoe het deze mensen verging in ons land.'
Met de hulp van Evgenia en verschillende Telegram- en Facebookgroepen voor Oekraïense vluchtelingen in Nederland, ben ik met 25 verschillende families in contact gekomen. Deze hebben we over een periode van drie weken bezocht in augustus en september met het doel een serie te creëren over de ‘andere kant van de oorlog’ en zo de Oekraïense vluchteling in Nederland een gezicht te geven.
'In de eerste weken na de start van de oorlog was de steun enorm, staken mensen hun vuist uit het raam en riepen: Wij staan achter jullie! Na zes maanden was het voornaamste dat Evgenia gevraagd werd: Heb je al een baan? En: Wanneer ga je terug? Ondertussen dachten vrienden en kennissen in Oekraïne, dat hun landgenoten in Nederland een leven vol luxe leidden en nooit meer terug wilden komen. Terwijl hun leven op pauze staat, hier én thuis, proberen ze toch door te leven. Deze veerkrachtige mensen ontvingen me hartelijk en vertelden me over hun thuisland, waar ze zo graag weer naar terug wilden gaan.'
Jury: ‘Dit werk geeft een tijdbeeld van de jeugd maar eigenlijk ook weer niet. Het is een groep en doelgroep die niche is. Een groep die steeds groter wordt maar tegelijkertijd niet zichtbaar is. Het voelt als buitenbeentjes die binnenlopen. Dan over de techniek: als we kijken naar fotografie in het algemeen wordt het steeds makkelijker om iets te maken dat er op het eerste oog er goed uitziet. Maar als we dit zien, dan zien we iemand die compositie en licht, precies goed wil hebben. We zien iemand die fotografie benadert als ambacht en het serieus neemt. Het is heel geconcentreerd werk waar veel tijd en passie in is geïnvesteerd.’
Dear Future
Deze beelden zijn onderdeel van mijn serie en fotoboek Dear Future. Begin 2022 sprak ik af met Uzi. Ik leerde haar kennen tijdens oneindige lockdown-wandelingen door Rotterdam. Uzi en haar vrienden zijn onderdeel van generatie Z. Wat deze generatie zo bijzonder maakt, is dat er een ongekende vrijheid tot zelf is. Dat leidt tot een kleurrijke, fluïde en creatieve groep jongeren. Iedereen mag zijn wie en hoe hij wil zijn. Ieder uniek en toch samen. Iets wat ik onwijs bewonder en vroeger tijdens de bloei van mijn ontplooiing graag had willen ervaren.
De titel Dear Future refereert aan de toekomst van deze jongeren, het feit dat ze de toekomst zullen vormen, maar ook aan mijn jongere zelf die vroeger mede in haar dagboek op zoek was naar acceptatie. Dear Future is voor alle jongeren van nu, maar ook voor iedereen die nooit het idee heeft gehad volledig zichzelf te mogen of kunnen zijn.
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
Onze sponsors!
