Selection Of ’23
Dutch Photography
Awards
Over SO
Bekijk het werk van alle genomineerden
Welkom bij de Selection Of Dutch Photography Award!
Ieder jaar selecteert een jury uit alle hoeken van het vak, twintig professionele fotografen, waaronder vier studenten. In series variërend van zeven tot maximaal twaalf beelden presenteren deze fotografen de breedte en diepte van hun signatuur. De eclectische selectie geeft stof tot nadenken en laat je verdwalen in techniek. Met verhaal en durf, onderscheiden zij zich door eigenheid.
De jury bestond dit jaar uit:
- Arno Haijtema, redacteur Volkskrant
- Gijs van den Berg, creatief directeur en partner van KesselsKramer
- Jouk Oosterhof, fotograaf
- Meryem Slimani, fotograaf en art-director
- Valeria Posada Villada, curator public practice Foam
Jury: ‘Vaak krijg je dit verhaal letterlijk in beeld te zien. Dat doet deze fotograaf niet, maar de lading blijft in stand. Hoe meer je van het verhaal weet, hoe meer de foto’s verrijkt worden, maar ook zonder het verhaal staat de serie stevig. Religie komt terug als een cruciaal gegeven dat in tegenstrijdigheid is met de machocultuur. Hoeden worden kruizen. De tweede foto is een iconische foto. Er zit een ontheemdheid in. Je ziet dat de vrouw botst met haar omgeving, dat de mannen niet weten wat ze met haar moeten. Dat voel je op de een of andere manier. Je voelt ook de leegte van het besef ‘oh er zijn niet zoveel mensen hier’. Dat maakt het migratieverhaal haast tastbaar: een eenzaamheid die zij als transvrouw ervaren heeft, maar ook de eenzaamheid die de achterblijvers waarschijnlijk voelen. Daarnaast zijn de compositie en kleuren prachtig.’
I WENT ON A HOLIDAY TO THE COUNTRY YOU FLED FROM
VOICE MEMO [29-09-2021 14:53] Iris to Alejandra:
‘A friend of mine asked me to go on a holiday to Mexico. It made me feel weird. In what kind of world do we live where I can go on vacation to the country you fled from, while you’ve been stuck in this refugee camp in the Netherlands for five years? At first, I didn’t want to go. But then it made me think… Could we explore this contrast between our identities and how this dictates our sense of freedom and perception of the world?’
VOICE MEMO [30-09-2021 13:03] Alejandra to Iris:
‘I love this idea of juxtaposing and mirroring your life to mine. You can be my eyes and ears. You will be standing on the same soil I stood, and breathing in the same air that I breathed when I was little.’
In forming a tight knit friendship, Iris Haverkamp Begemann (photographer) and Alejandra Ortiz (writer and activist) began to acknowledge the parallels in their day-to-day lives in Amsterdam, but also the harsh contrast in their previously lived experiences. Using the inherent privilege Iris as a Dutch cis-gender white woman holds, she travels to Alejandra’s hometown in Mexico to document the place Alejandra, a Mexican transgender woman of color, left behind to escape violence.
Door hun hechte vriendschap begonnen Iris Haverkamp Begemann en Alejandra Ortiz (schrijver en activist) de parallellen in hun dagelijkse leven in Amsterdam te zien, maar werden ook de harde contrasten tussen hun persoonlijke ervaringen voelbaar. Tijdens gesprekken werd een idee voor een creatieve samenwerking geboren: gebruikmakend van het voorrecht dat Iris heeft als een Nederlandse cis-gender blanke vrouw, reisde ze naar Alejandra's geboorteplaats in Mexico om de plaats te documenteren die Alejandra, een Mexicaanse transgender vrouw van kleur, achterliet in een poging om geweld te ontvluchten. Terwijl Iris gemakkelijk een vakantievisum aanvroeg, bleef Alejandra vechten voor haar asiel, waarbij de Nederlandse regering de dringende behoefte aan Alejandra's documentatie niet erkende; papieren waaruit blijkt dat Mexico niet wordt erkend als een gevaarlijk land voor homo's en transgenders. Een reis- en fotografieserie om een tegenstelling tussen ervaring en persoonlijke vrijheid bloot te leggen.
Jury: ‘De kracht van dit verhaal is de verandering van situatie. Het gebruik maken van de situatie en toeval, van het lot dat dingen je overkomen en die in je fotografie blijven verwerken. Veel fotografen werken met begin- en eindpunt, maar hier volgen de evenementen elkaar op terwijl ze de fotograaf overkomen. Dit maakt fotografie een centraal punt in het leven. Zo krijgen we een verhaal aan de buitenkant mee dat van binnen gemaakt is. Het beweegt mee met de gebeurtenissen op een bepaalde manier. Dat zie je niet vaak, dat foto’s zich in hun context vernieuwen. We zien voor ons dat deze beelden in de toekomst een fotoboek worden.’
Loss
Katerina: 'First I lost my home. It happened in 2014 when Russia occupied Luhansk – my hometown. I was no longer able to come back to the place I belong. Back then I still thought everything would be over soon.'
'Slowly my parents learned to recite Russian propaganda. Then I lost my desire to talk to them, for a second time. My sister was a buffer between me and them for a while before she had to run away from missiles and also left Luhansk. She became a refugee in Ukraine, living in a refugee camp near Kyiv. She passed away from cancer soon after that. I lost her. In 2022 I read the news about the war every day. Over and over.'
'One day I read that a bomb landed in the field next to the village where my sister lived. That field was the cemetery where she was buried. I lost the chance to visit her grave. This war has created a sequence of losses and ever since then I have been searching for an answer to why this is happening to us. Is it because we have been left without any clear identity, offsprings of big Soviet «new human» utopia, abandoned without Bible or Marks?'
'My family represents those who Russia’s propaganda addresses now, and such an indistinct nature became a fruitful stage for warmongering. I had never really thought about identity. Maybe, I did not even know who am I until I started to lose everything that defined me. The war is taking everything from me, I am desperately trying to keep what little is left. This work is my attempt to speak about loss and to not be forgotten.'
https://katiamotyleva.cargo.site
Jury: ‘In de serie werden we bij iedere foto opnieuw verrast door de compositie. Eigenlijk zijn het stuk voor stuk documentairebeelden. We hebben ingezoomd op de kwaliteit van de fotografie en hier werd dat verhaal het sterkst verteld. Vooral omdat het om de mensen gaat en niet alleen over de pijn.’
Life on Hold
Eelco: '‘Life on Hold’ vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de Oekraïense vluchteling in Nederland. Terwijl het leven in hun thuisland op pauze staat, gaat het hier verder. In februari 2022 leerde ik Evgenia kennen, een Oekraïense gevlucht voor de oorlog in haar land. Via Tinder kwamen we met elkaar in contact en al bleef de relatie vriendschappelijk, ze opende mijn wereld. Door haar zag ik in dat er nogal wat misvattingen bestonden over vluchtelingen uit Oekraïne.'
'Iedereen herinnert zich de Russische invasie op 24 februari, de verschrikkelijke beelden die daarop volgden en het nieuws domineerden in 2022. Nooit was de steun zo groot en werd er zoveel geld ingezameld voor een land in oorlog. De beelden van vluchtende families, vaak moeders met kinderen, staan ons nog bij. Wat ik me afvroeg was: Waarom vertelde bijna niemand het verhaal van de Oekraïense vluchteling in Nederland? Meer dan 70.000 vluchtelingen zijn er in Nederland, maar niemand kon me vertellen hoe het deze mensen verging in ons land.'
Met de hulp van Evgenia en verschillende Telegram- en Facebookgroepen voor Oekraïense vluchtelingen in Nederland, ben ik met 25 verschillende families in contact gekomen. Deze hebben we over een periode van drie weken bezocht in augustus en september met het doel een serie te creëren over de ‘andere kant van de oorlog’ en zo de Oekraïense vluchteling in Nederland een gezicht te geven.
'In de eerste weken na de start van de oorlog was de steun enorm, staken mensen hun vuist uit het raam en riepen: Wij staan achter jullie! Na zes maanden was het voornaamste dat Evgenia gevraagd werd: Heb je al een baan? En: Wanneer ga je terug? Ondertussen dachten vrienden en kennissen in Oekraïne, dat hun landgenoten in Nederland een leven vol luxe leidden en nooit meer terug wilden komen. Terwijl hun leven op pauze staat, hier én thuis, proberen ze toch door te leven. Deze veerkrachtige mensen ontvingen me hartelijk en vertelden me over hun thuisland, waar ze zo graag weer naar terug wilden gaan.'
Jury: ‘Je kijkt naar een visuele orgie die niet meteen seksueel is maar tegelijkertijd ook wel. Het is niet realistisch, het kan niet en bestaat niet maar terwijl je kijkt, is er een duidelijke link met wat je herkent. Het is vleselijk en laat op een letterlijke en figuurlijke manier de gelaagdheid zien van mensen. De beelden zouden iets kunnen zeggen over iemands familiegeschiedenis bijvoorbeeld. Collage en identiteit zijn sterk met elkaar verweven. Het mooie is dat door de manier waarop het opgezet is, er een nieuw beeld wordt gecreëerd. Dit is iemand die uit de kaders durft te stappen van de fotografie en dat is gedurfd.’
Bonnita: 'De collageportretten komen uit de serie ‘Me Myself and I’. Ik maak van gevonden vintage (pas)foto’s assemblages. Dat worden nieuwe gezichten en portretten van mensen die vrij zijn van stereotypen als gender, leeftijd of kleur. Door de assemblages te fotograferen ontstijgen ze de collage en vinden ze hun oorspronkelijke vorm terug.'
'In de serie ‘Bodies’ (foto 6-10) onderzoek ik intimiteit en de relatie met ons lichaam in een wereld die tegelijkertijd preutser wordt én versexualiseert. De collages bestaan uit grof uitgeknipte fragmenten uit vintage pornoboekjes; handen, benen, stukken lijf. Deze fragmenten gaan een surrealistische relatie met elkaar aan. Door de collages vervolgens te fotograferen vervaagt de grens tussen realiteit en beeld.'
Jury: ‘We zijn blij dat dit thema relevanter wordt. Deze cinematografische serie laat op een onverwachte manier de verbinding tussen hem, anderen en de maatschappij zien. Alle foto’s zijn op zichzelf staand sterk. Het is bijna idyllisch terwijl er niks ideaal is aan de situatie. Die tegenstrijdigheid is bewonderenswaardig. Als publiek ga je op en neer tussen mooi en pijnlijk. De veranderingen van seizoenen geven aan dat de fotograaf regelmatig terugkeert op de plek en dat laat toewijding zien.’
The Sea is My Home
Chantal: 'When the sun rises over Coney Island each morning, Aaasssyyyrr (Aseed for short) is the first to greet it. ‘There’s no better view in the world,’ he says.'
'Aseed refers to the beach where he has lived since the start of the pandemic as his “humble abode”. ‘I was born on a navy ship to a Mongolian Japanese mom and a Portuguese Saudi-Arabian dad. So the sea is my home.’ Aseed served most of his life as a Navy SEAL, which gave him the survival skills to live outside year-round. ‘Having no comfort is comforting,’ he tells me, sitting in the snow. ‘These seven layers of clothing are my house: they shield me from the malice intent in the world.’'
'I met Aseed over a year ago and was struck by his remarkable fortitude. I’ve been visiting him several times a week ever since. The ritual of our visits has evolved into this series reflecting the dualities of external and internal landscapes: beauty and loneliness, freedom and dependency, fantasy and survival.'
Jury: ‘Door een persoonlijk familieverhaal te vertellen, vertelt de fotograaf over kolonialisme, racisme, apartheid en de Nederlandse geschiedenis. Op een persoonlijke, betekenisvolle manier haakt zij grotere thema’s aan en speelt ze met stereotyperingen. We betrapten ons op vragen als: Hoe denken we over ‘eigendom’ als het gaat over land? Wie zien we als boeren? Het is een beroep dat aan het uitsterven is. En dat roept de vraag op wat er gaat gebeuren met landbouw, de afstand van mensen tot voedsel, en wat er gebeurt met jongeren die dit beroep zouden willen uitoefenen. Over al deze onderwerpen zegt deze serie iets. We worden aan het denken gezet over de hedendaagse connotatie van boeren en hoe zij worden neergezet.’
Farren van Wyk’s dubbele nationaliteit – Zuid-Afrikaans en Nederlands – is de crux van haar werk. De historische en ingewikkelde relatie tussen haar twee thuislanden roept vragen op over identiteit en burgerschap. Met haar camera onderzoekt ze onderwerpen zoals kolonialisme, slavenhandel en apartheid.
Mixedness is my Mythology
De architect van apartheid in Zuid-Afrika was de Nederlandse Henrick Verwoerd die werd geïnspireerd door Hitlers rassenscheiding. Van Wyk is geboren in het laatste jaar waarin apartheid een officiële politieke stroming was. In die tijd werd haar familie, zonder enige inspraak, gedefinieerd als kleurlingen. Haar Zuid-Afrikaanse (over)grootouders moesten gedwongen verhuizen vanwege het segregatieproces, terwijl Farren opgroeide op een boerderij met zeven hectare grond in Nederland.
Hoe beïnvloedt deze erfenis de identiteit van de familie? Wat doe je als fotografie een antropologisch hulpmiddel is om racistische gedachtegangen te ondersteunen jegens mensen van kleur?
In het project Mixedness is my Mythology worden van Wyk's broertjes Alexander, Marck-Anthony en Benjamin door Farren gefotografeerd, maar zij fotograferen haar ook. Thuis hebben zij alle ruimte om samen hun identiteit tastbaar te maken in hun persoonlijkheid en dit te uiten in portretten. Thuis is plek waar de roots van hun Zuid-Afrikaanse moeder samenkomen met die van hun Nederlandse vader. Thuis zijn is de vrijheid hebben om op een speelse en kritische manier bewustwording te visualiseren over de trans-Atlantische slavenhandel route die Nederland verbindt met Zuid-Afrika en Amerika. Thuis is de plek waar wij onze iconografie creëren in het besef dat de bestaande culturele iconografie ons als mensen van kleur niet vertegenwoordigt. Thuis is de kleinschalige community waar wij bezig zijn met ons haar, dat een verlengstuk is van onze identiteit. Thuis is de plek waar een erfenis van verdeeldheid wordt getransformeerd tot een hedendaagse erkenning en samensmelting van mixedness.
Jury: ‘Bij deze serie werden we direct verrast. De fotograaf heeft een totaal vrije geest. Hij is als een kind dat speelt met fotografie, ook in de studio. Het is een van de spannendste inzendingen dit jaar. Als je kijkt naar lef hebben en inzenden wat op het randje zit, dan is dit er een. Het is geen herhaling van ander eigen werk maar je herkent wel de signatuur. Binnen zijn spel en fantasiewereld creëert hij een nieuw idee. Het is een onuitputtelijke creatieve geest.’
Jaap Stephenson, Luke Scheeren, Shitty Skywalker, het maakt niet uit. Ze houden van elkaars gezelschap sinds ze elkaar 20 jaar geleden hebben ontmoet. Ze kletsen, vieren feest, drinken, ruiken en werken soms samen. Ze besloten een surrealistisch spel te spelen dat je misschien kent.
Exquisite Corpse is een spel waarin elke persoon om de beurt tekent of schrijft op een vel papier voordat ze het omvouwen om hun bijdrage af te dekken. Het wordt vervolgens overhandigd aan de volgende persoon om hun toevoeging te voltooien. Het werd populair in de jaren '20 van de vorige eeuw, waar het werd gebruikt door kunstenaars uit de surrealistische beweging om gezamenlijke composities te maken.
Geïnspireerd door deze methode, begonnen Jaap Scheeren & Luke Stephenson hun eigen fotografisch surrealistisch spel met hun eigen lichaamsdelen (lichaam, benen, hoofd en voeten), terwijl ze obscure titels bedachten voor de personages die ontstonden. Hoewel het paar oorspronkelijk van plan was om in het echt aan dit project samen te werken, had Covid-19 andere ideeën. Met beide fotografen in verschillende steden (Amsterdam en Londen) werd het project een natuurlijke correspondentie tussen het paar als gevolg van de wereldwijde pandemie.
In de loop van twee jaar werden Luke en Jaap surrealistische penvrienden, stuurden ze lichaamsdelen heen en weer en construeerden ze rare en prachtige creaties.
jaapscheeren.com
lukestephenson.com
Jury: ‘Als je over 100 jaar wil weten hoe Nederland eruitzag, dan is dit een prachtige serie. Het is een mix van architectuurfotografie en antropologie. De huiskamerfoto’s zijn allemaal mooie licht momenten en compositorisch zit het strak in elkaar. De kleuren kloppen. Eigenlijk heeft elk beeld zijn eigen kleur gekozen. Het zijn haast een soort kijkdozen: je kunt er heel lang naar kijken en dan ontdek je steeds wat nieuws. Het is dienstbare fotografie die wat vertelt over normale mensen en voldoet aan de behoefte om bij je buren naar binnen te mogen kijken.’
Mijn Noord
Jaap: 'In de vaart van de vooruitgang lijkt de tijd nog stil te staan in Tuindorp Nieuwendam; een volkswijk in Amsterdam-Noord. Het is een karakteristiek stukje hoofdstad, gekenmerkt door een eigen versie van de Amsterdamse School. Bewoond door ‘de Noorderlingen’, op wie van oudsher werd neergekeken vanaf de andere kant van het IJ. Noord stond voor smerige industrie en sociale woningbouw. Een armoedig stukje Amsterdam, het leefgebied van de arbeidersklasse. Hoe anders is dat nu. Meer dan welk Amsterdams stadsdeel is Noord in trek. Huizen worden in no time verkocht, nieuwe infrastructuur aangelegd en complete wijken in rap tempo bijgebouwd. Dit komt de leefbaarheid niet altijd ten goede. De nieuwe bewoners leven volgens een deel van de oude bewoners in hun eigen bubbel. Ze lijken altijd haast te hebben. Kijken niet naar hun buren om.'
'Grootschalige nieuwbouw is Tuindorp Nieuwendam vooralsnog bespaard gebleven, maar ook hier schuurt het tussen de oude en nieuwe generatie noorderlingen. Met name de verkoop van sociale woningbouw heeft de samenstelling van de buurt drastisch veranderd. Hoe ervaren oude én nieuwe bewoners deze maatschappelijke aardverschuiving?'
'Als nieuwe bewoner van Tuindorp Nieuwendam voelde ik mezelf al snel verbonden met deze wijk. Soms word ik zelf als ‘die yup’ gezien, onderdeel van ‘het probleem’ van de gedaanteverwisseling die ook in deze buurt onmiskenbaar gaande is. Maar ik merk vooral dat buurtgenoten mijn luisterend oor en open houding waarderen. Als fotograaf en kersverse Nieuwendammer wil ik het verhaal vertellen van mijn wijk. Met een onbevangen en onderzoekende blik het tijdsbeeld vangen. Met oog voor wat ooit was, nu gaande is en voor wat nog komen gaat. Interessant voor nieuwe en oude bewoners, de beleidsbepalers, maar ook voor alle andere Amsterdammers die hun stad in hoog tempo voorgoed zien veranderen.'
Jury: ‘Dit werk is op een mooie manier pijnlijk. Het is heel menselijk met een haast zachte sfeer. Het is een verhalende serie waarin je veel te weten komt over de man. Vaak lopen we langs mensen zoals hij. Jakob heeft de tijd genomen om een gesprek aan te gaan en een kijkje te nemen in Rubens leven waardoor je als buitenstaander kunt zien wat er achter iemands gezicht, achter de eerste indruk, speelt. Ondanks de lelijkheid van de situatie zijn de beelden esthetisch mooi. De foto met de hand en de formule zijn een plottwist, een blik in zijn persoonlijkheid. De serie kreeg een andere kleur na die foto en laat zowel de gekte als de persoon zien. Het laat je nadenken over wat er achter het verhaal zit. Misschien dat deze serie anderen inspireert om eens stil te staan in plaats van altijd door te lopen. We denken dat als Jakob hier meer tijd in stopt, de serie een verdere verbreding krijgt die het internationale allure kan geven.’
De hele dag is hij op straat drugs aan het hosselen. Behalve als hij bezig is met elektriciteit. Ruben tekent een elektrisch schema voor een raceauto of voor een nieuwe versterker. Met de diagnose schizofrenie is Ruben het niet eens, want iedereen hoort toch stemmen in zijn hoofd? Soms gaat Ruben zo op in de ideeën die hij overal uitwerkt, dat hij vergeet te hosselen voor drugs.
Jury: ‘We zijn gewend aan het heroïsche beeld van het platteland en The West. Maar dit is kwetsbaar, met een zachtheid. De verbinding tussen landschap en portret is goed gedaan en het klopt qua kleur. De eerste foto is zowel het beginpunt als een samenvatting van wat de hele serie betekent. Je ziet het kleine kind in de context van het platteland die een koekje eet. Dat beeld raakte diep.’
Jurre: 'Deze selectie geeft voor mij perfect weer hoe ik afgelopen jaar heb beleefd als fotograaf. De beelden geven een warm, romantisch beeld van de plekken die ik bezocht. Ze zijn sferisch en persoonlijk. Voor verschillende fotografieprojecten was ik afgelopen zomer in Schotland en de Verenigde Staten. Beide reizen maakte ik met een ander doel, maar terugkijkend op de foto's komen voor mij telkens dezelfde thema’s terug: in korte tijd heb ik geprobeerd de lokale gemeenschapen in beeld te brengen.'
Jury: ‘De eerste foto grijpt je. We verwachtten een documentaireserie maar het is modefotografie. De combinatie, dat het door elkaar loopt en schuurt, werkt. Voor een high fashion merk moet het vaak crisp en scherp, maar hij heeft dit concept toch weten te verkopen en dat is heel knap. Dit botst met de arrogantie die je verwacht bij high fashion. Het is menselijk met goede poses zonder dat het onnatuurlijk is. Het voelt alsof het echt was, deze serie is niet geforceerd. Het is ambacht.’
Nick: 'Metal Magazine commissioned me for a DIOR FW22 editorial for their VALUE issue.
Time doesn’t discriminate. It doesn’t matter where you are born or how wealthy you are, time will run out for everyone. This makes time the most valuable resource of all.'
'In this story, we explored the different stages of life. From a newborn wearing Dior underwear, teenager that’s slightly too small for the presented sample sizes, the cool young adults, fresh parents, mid-life crisis, grandparents – all the way from 1 month to 90 years old. In this ten-page editorial, the viewer is experiencing a lifetime through different characters. What happens next, we have yet to find out.'
Jury: ‘Deze grafische fotografie is anti-fotografie. Architectuur wordt vaak bevestigd door de fotografie, maar hier ligt meer kritiek in en dat is verfrissend. Het gesprek tussen de twee beelden, per tweeluik, is goed gevonden. Ieder beeld is op afstand ook even één beeld. Kom je dichterbij dan zie je pas dat het twee beelden zijn. De ruimtes werken als een soort maze met doorkijkjes waarin de gaten de kracht hebben om mensen naar binnen te trekken.’
Peter: 'Mijn beelden zie ik, hoewel geenszins geregisseerd, als verzonnen, bedacht, maar ze geven dat niet gemakkelijk prijs. Ik denk dat als je het erg zou ‘aanzetten’ met photoshopedits bijvoorbeeld, de toeschouwer eerder het niet-documentaire karakter zou herkennen. Mijn doel is om betekenis te geven aan het betekenisloze door het met mijn fotografische blik aan te raken en met zo bescheiden mogelijke middelen te werken. Tonaliteit, kleur en vormgeving zijn vaak eerder grijs dan kleurrijk. Het spanningsveld dat ontstaat tussen documentair en ‘gemaakt’ of Subjectief, is voor mij heel belangrijk.'
'Mijn werkveld is altijd de stad. Onvermijdelijk vind ik daarin de mens als bouwer en maker van functionele en ongebruikte ruimte. De bewoner die scheidt, grenzen aanbrengt en doorbreekt, ook tussen flora en beton en het verlangen naar groen. In deze heksenketel ben ik op zoek naar een universeel leitmotiv of misschien wel een heilige graal.'
Jury: ‘De mooie zachte sfeer is een duidelijke handtekening. De zachtheid zit niet alleen in kleuren maar ook in de momenten en de aanrakingen. De foto’s zijn voornamelijk in China gemaakt waar de LHBTQ gemeenschap niet vrij kan leven. Het is een gevoelig thema dat op een gevoelige manier is weergegeven. Er zit een enorme eenheid in de serie. De mensen zijn heel ontspannen. Als je weet dat mensen onder druk staan om hun geaardheid niet te tonen, dan is het bijzonder dat ze mensen zo ontspannen op de foto heeft kunnen zetten. We zijn gewend geraakt aan mensen die empowered, haast strijdend op de foto staan. Terwijl Sarah Mei ons de kracht van het pretentieloze dagelijks leven laat zien.’
Solace
Sarah Mei: 'Eind 2019 kreeg ik van Emerson & Wajdowicz Studios in New York de opdracht een fotoproject te maken over de Chinese LGBTQ – gemeenschap, als onderdeel van de boekenserie
“Diverse Humanity”. Ik reisde naar Xiamen om daar jongvolwassenen van de queer gemeenschap te fotograferen. Behalve de foto’s die ik van deze mensen en van hun persoonlijke omgeving maakte, heb ik hen ook geïnterviewd over hun leven, liefde en angsten. Door de pandemie die kort na mijn reis uitbrak, had ik geen mogelijkheid terug te keren naar Xiamen. Om deze reden heb ik het project uiteindelijk voortgezet in Nederland, Frankrijk en Duitsland en rondde ik het project af in 2022. In totaal portretteerde ik 31 mensen. Het boek werd in December 2022 door The New Press in New York gepubliceerd.'
Jury: ‘De manier waarop hij verbinding maakt met gemeenschappen is interessant. Je ziet het dagelijks leven van mensen. Een favoriet beeld is het beeld waar mannen met elkaar kletsen en elkaars haar doen. Hij komt dicht bij de mensen die hij vastlegt en legt zich toe op dit project voor de lange termijn. Dat mensen zo lang betrokken zijn, is iets wat we nu niet vaak zien. Met de blik van een insider besteedt hij veel tijd met iedere groep en dat is interessant. Je ziet iemand die graag onderdeel is van de groep en zoekt naar een vorm waarin dat lukt. Dat hij zo dichtbij komt, waarderen we.’
Stacii: 'Rauwe eerlijkheid, radicalisme en onbekende gebieden vormen de basis van mijn doorlopende levenswerk genaamd Societies. In de kern is zonder vooroordelen en oordeel de essentie van het zien, horen en accepteren van een mens. In Societies worden de levens van minderheden, onderdrukten en mensen met een onorthodoxe levensstijl van over de hele wereld gedocumenteerd. Het doel is om een verschuiving te creëren in het individuele en collectieve bewustzijn door onze perceptie uit te dagen en de stemmen van ongehoorden te verheffen.'
'De eerste ‘Gang photographer’ van Nederland worden was mijn doel totdat ik opnieuw geconfronteerd werd met stereotype labels en ging reizen. Dit ontwikkelde het verlangen om de perceptie van mensen uit te dagen en stereotypen te doorbreken, maar ook de relatie tussen het karakter van een persoon en zijn omgeving te bestuderen en een platform te bieden voor een open en eerlijke dialoog. Zo ontstond een breder motief en mijn levenswerk Societies.'
'Societies zijn werelden binnen de wereld van het hedendaagse, in het nu. Mijn levenswerk is mijn opvoeding geworden en ook mijn eerste taal waarin ik praat. Zo heeft elke persoon, groep of omgeving ervoor gezorgd dat er een momentum van bewustzijn ontstond over normen en waarden. In mijn fotografie smelten veel uiteenlopende onbekende werelden samen tot één wereld, waarin elk mens als mens gezien wordt.'
Jury: ‘Dit is een serie waarbij ieder beeld op zichzelf kan staan maar ze werken ook naast elkaar omdat ze hetzelfde gevoel hebben. Je ziet in eerste instantie niet dat de beelden in een trailerpark gemaakt zijn. Hier probeert de fotograaf de mensen in iedere foto op te tillen. Die humanistische benadering waarderen we. Je hoeft de treurige omstandigheden er niet in te wrijven, sterker nog, op deze manier geeft Tony een genuanceerder beeld.’
What does it mean to be home? I met Lyric, a 9-year-old girl living in a school bus in a trailer park in Arizona. And I met Marion, who sleeps in her car at a day shelter for marginalized genders in Portland. We talked about the realities and complexities of growing up on the road and how social and economic forces shape our ideas of home and community.
Through my photography, both personal and commissioned, I explore the rewards and challenges of a nomadic life and living outside of conventional structures
Jury: ‘De beelden zijn een soort koortsdromen. Het clasht op alle manieren wat maakt dat je steeds kijkt naar een onlogisch beeld. De anti-esthetiek die toch ook weer esthetiek heeft, speelt met je verwachting.’
Het Rotterdamse kunstenaarsduo Van Santen & Bolleurs maakt surrealistische beelden met alledaagse voorwerpen. Kleurrijke conceptuele stillevens voor internationale merken, kranten en tijdschriften. Iconische voorwerpen in verrassende decors tarten de natuurwetten en de verbeelding van de toeschouwer.
Jury: ‘Dit werk geeft een tijdbeeld van de jeugd maar eigenlijk ook weer niet. Het is een groep en doelgroep die niche is. Een groep die steeds groter wordt maar tegelijkertijd niet zichtbaar is. Het voelt als buitenbeentjes die binnenlopen. Dan over de techniek: als we kijken naar fotografie in het algemeen wordt het steeds makkelijker om iets te maken dat er op het eerste oog er goed uitziet. Maar als we dit zien, dan zien we iemand die compositie en licht, precies goed wil hebben. We zien iemand die fotografie benadert als ambacht en het serieus neemt. Het is heel geconcentreerd werk waar veel tijd en passie in is geïnvesteerd.’
Dear Future
Deze beelden zijn onderdeel van mijn serie en fotoboek Dear Future. Begin 2022 sprak ik af met Uzi. Ik leerde haar kennen tijdens oneindige lockdown-wandelingen door Rotterdam. Uzi en haar vrienden zijn onderdeel van generatie Z. Wat deze generatie zo bijzonder maakt, is dat er een ongekende vrijheid tot zelf is. Dat leidt tot een kleurrijke, fluïde en creatieve groep jongeren. Iedereen mag zijn wie en hoe hij wil zijn. Ieder uniek en toch samen. Iets wat ik onwijs bewonder en vroeger tijdens de bloei van mijn ontplooiing graag had willen ervaren.
De titel Dear Future refereert aan de toekomst van deze jongeren, het feit dat ze de toekomst zullen vormen, maar ook aan mijn jongere zelf die vroeger mede in haar dagboek op zoek was naar acceptatie. Dear Future is voor alle jongeren van nu, maar ook voor iedereen die nooit het idee heeft gehad volledig zichzelf te mogen of kunnen zijn.
Jury: 'Deze fotograaf laat op een mooie manier biculturaliteit zien. Hij heeft relaties tussen jongens en jonge mannen, op een eerlijke en sympathieke manier vast weten te leggen. We willen deze fotograaf uitnodigen om in deze culturen nog dichterbij te komen om zo nog meer één beeld te kunnen vinden. Om meer tijd te nemen om eenheid te kunnen realiseren.'
You Huddle To Keep Warm
Elizar: 'In de afgelopen jaren heb ik adolescente jongens en mannen geportretteerd met een geschiedenis van ‘ontplaatsing’ terwijl zij ruimte terugclaimen. Ik was omringd met deze jongens en mannen in Molukse wijken, de voormalige Nederlandse Antillen, de cités van Marseille en de periferieën van andere West-Europese steden. Deze jongens en mannen fungeerden als spiegels. Ik herkende mij in hun geschiedenissen, hun agressie, hun plezier, hun wonden, hun kwetsbaarheid en hun maskers. ‘You Huddle To Keep Warm’ is een eerbetoon aan alle jongens en mannen die mij en mijn camera toelieten in hun space.'
Jury: ‘De fotograaf durft een diverse series foto’s te laten zien. De foto van het meisje met haar ogen dicht, is misschien wel de beste foto van het jaar. Wat er in de studio ontwikkeld is, de mimiek, en de blik in de auto zijn heel sterk. Daar is lang op gestudeerd. Je ziet hier dat de kennis die je opdoet in de studio van pas komt als je de straat op gaat om te fotograferen.’
Herenstraat
Mariëtte: 'Deze inzending is een selectie van losse beelden uit het boek ‘Herenstraat’. De foto’s van deze documentaireserie zijn gemaakt in en nabij de Herenstraat in Gouda, in de periode 2020-2022. De Herenstraat ligt in een volkswijk. Negatieve berichtgeving over de straat zorgt er onder andere voor dat veel mensen de straat mijden. Voor mij was dat juist een reden om erheen te gaan. De portretten zijn gemaakt in een mobiele studio, een schaftkeet die ik voor negen maanden in de straat heb geparkeerd.'
Jury: ‘Biodiversiteit is een belangrijk onderwerp dat de aandacht verdient. Dit zijn technische en intrigerende beelden. Én dit speelt zich af in Nederland in de achtertuin. Daar begint de interesse. De selectie heeft genoeg variatie. Het zijn in principe twee series die in hetzelfde onderwerp passen. Dat laat zien dat de fotograaf in de breedte meerdere onderwerpen kan benaderen zonder dat het voor de hand liggend wordt. Als er iets moeilijk is, dan is het om je eigen visuele gebied te claimen, maar dat is hier wel gebeurd. Het resultaat is romantisch, klassiek beeld.’
Tineke: 'In de grond onder onze voeten leeft een complexe gemeenschap van micro-organismen. Deze oeroude levensvormen staan aan de oorsprong van ons leven. Hoewel er nog heel veel onbekend is over dit uitermate diverse ecosysteem, is het wel duidelijk dat we ervan afhankelijk zijn en er veel van kunnen leren, zeker ook voor onze voedselvoorziening en een gezonde biodiverse bovengrondse wereld. Zo zorgen bepaalde schimmeldraden (het mycelium van Mycorrhiza) bijvoorbeeld voor communicatie tussen bomen en voor watertransport en voeding.'
'Ik wil je meenemen naar die ondergrondse wereld, door haar uit het donker naar boven te halen. De micro-organismen die samenleven met plantenwortels zijn met het blote oog niet zichtbaar. Daarom heb ik, met hulp van Mycoloog Dr. Jos Houbraken (Westerdijk Instituut, Utrecht), de bacteriën en schimmels vanaf verschillende planten- en bomenwortels uit mijn Amsterdamse tuintje gekweekt. Iedere morgen liet ik mij weer verrassen door de bijzondere vormen die op de petrischaaltjes aan het groeien waren. Op de beelden 1-4 heb ik foto's van planten en bomen samengevoegd met de foto’s van hun bijbehorende gekweekte ecosysteem van microben.' Foto 1-7
'Wanneer planten sterven, worden ze verteerd door bodembacteriën. In waterrijke grond is er een gebrek aan zuurstof en dan produceren ze het broeikasgas methaan (aardgas). Dit methaan is in de winter soms te zien onder het ijs. Tijdens het schaatsen probeer ik al meer dan 30 jaar de mooiste bellen te vinden. Afgelopen winter waren dat ineens heel spectaculaire vormen, nog nooit eerder gezien! Dus heb ik urenlang met pijnlijk koude vingers met mijn camera op het ijs gelegen. Mijn schaatsmaatje had niets meer aan me. Maar dit kon niet wachten, na een paar dagen zou het weer voorgoed verdwenen zijn.' Foto 8-12
Onze juryleden
Meet our 2023 jury
Gijs van den Berg, Creatief directeur en partner van KesselsKramer
KesselsKramer is het communicatiebureau dat bekend staat voor ‘het maken van reclame voor mensen die niet van reclame houden.
Naast zijn werk bij KesselsKramer is Gijs actief als fotograaf. Zo maakte hij de serie ‘Cutting Edges’ met Jan Dirk van der Burg en ontving hij een nominatie in the Sony World Photography Awards voor zijn serie ‘Souvenirs From The Sun.
Meryem Slimani, fotograaf en art-director
In samenwerking met haar moeder en muze gebruikt fotograaf en art director Meryem haar werk om mode en cultuur samen te brengen. Wat eind 2018 begon als een creatieve uitlaatklep op Meryems balkon of in de achtertuin van haar moeder, Najate Leklye groeide uit tot een wereldwijde instagram hit. In 2021 werd ze gesigneerd door Hama Gallery met haar eerste solo expositie UMI.
Meryem werkt voor verschillende merken zoals Zalando, Daily Paper, H&M, Filling Pieces, De Bijenkorf, Marc Jacobs.
Foto: Cye Wong-Loi-Sing
Arno Haijtema, redacteur Volkskrant
Arno is medeauteur van de zaterdagse fotorubriek Beeldvormers, is tv-criticus en schrijft recensies, reportages en interviews over fotografie, voornamelijk in cultuur- en mediakatern V.
Hij publiceerde bij AtlasContact twee romans (in 2010 en 2013) en werkt aan een derde.
Foto: Misha Haijtema
Jouk Oosterhof, fotograaf
Met haar portretten creëert Jouk telkens weer een eigen, parallelle wereld. Over elk detail is nagedacht: kleur, thema, licht en locatie. De doorleefde interieurs die haar werk zo kenmerken vindt ze gewoon via Funda. Journalist Gijs Groenteman omschreef haar werk ooit heel treffend: ‘Het wonderlijke van Jouks foto’s is dat je altijd het gevoel hebt dat haar onderwerpen, de mensen op haar foto’s, in een soort Jouk-achtige wereld zitten die net anders lijkt te zijn, iets surrealistischer, dan de wereld waarin we leven.’
Jouk's portretten leverden haar al vele nominaties en prijzen op voor onder andere de Zilveren Camera, De Rabo Photographic portrait prize, de Australische Head-on Portrait Awards en de Taylor Wessing Portrait Prize van de National Portrait Gallery in London.
Valeria Posada Villada, curator public practice foam
Valeria is historica en kunstcurator. Ze is verantwoordelijk voor het creëren van projecten die het werk van opkomende fotografen ondersteunen en kunstliefhebbers en nieuwkomers kennis laten maken met de tentoonstellingen in Foam. Daarnaast doet Valeria historisch onderzoek naar kunst, museologie en politiek in Latijns-Amerika en de Caraïben. Haar teksten zijn gepubliceerd in academische tijdschriften en kunsttijdschriften.
Onze ambassadeurs
Ambassadeurs
SO heeft verschillende ambassadeurs om fotografen te stimuleren om mee te doen en het vakgebied en klanten op de hoogte te houden van deze prijs. Via de ambassadeurs legt SO-verbindingen tussen de fotograaf en de opdrachtgever, de industrie en het bedrijfsleven.
Dennis Baars
Creative Director at TBWA/NEBOKO
Jan Dirk van der Burg
Fotograaf
Renda van der Burg
Oprichter en eigenaar Foto Formation, agentschap voor fotografie, film en productie.
Petra Cardinaal
Directeur en oprichter van Pennings Foundation Eindhoven
Ole Christern
Mede-oprichter en algemeen directeur van creatief bureau N=5.
Gijs Determeijer
Executive producer, Head of commercial department Halal
Jury SO 2021
Mark Engelen
Fotograaf, juryvoorzitter SO 2022
Helen Fernando
Artdirector TBWA\NEBOKO, jury SO 2022
Heike Gülker,
Beelredacteur Volkskrant Magazine, jury SO 2022
Lisa Klaverstijn
Beeldredacteur Volkskrant, jury SO 2020
Marwan Magroun
Fotograaf des Vaderlands en winnaar SO 2021
Lotti Pronk
Foto editor / creative producer
Nina Pus
Head of Photography CZAR
Robin de Puy
Fotograaf
Rob Ursem
Hoofd Beeldredactie van Het Financieele Dagblad
Narda van ’t Veer
OprichterUNIT C.M.A, The Ravestijn Gallery
Sabine Verschueren
Art director See All This Magazine
Valentina Vos
Fotograaf, jury SO 2021
Eva de Vos
Beeldredacteur Parool
Selection Of
Waarom organiseert DuPho de SO Awards?
Al sinds 2013 helpen we fotografen aan een vliegende start. Winnaars van voorgaande jaren zijn Anne Claire de Breij, Marwan Magroun, Imke Ligthart, Dustin Thierry, Linelle Deunk, Ernst Coppejans en Carla Kogelman.
De wedstrijd is een non-profit evenement. We gebruiken alle inkomsten voor de organisatie van het evenement.
Over DuPho
Beroepsvereniging DuPho maakt zich hard voor professionele fotografen in Nederland. Of dat nou gaat om praktische tips en juridische ondersteuning of om inzicht in hoe je om moet gaan met auteursrechten. Wij houden je op de hoogte van de meest recente ontwikkelingen en belangrijker nog, we maken inzichtelijk hoe je uitdagingen oplost. Ga naar www.dupho.nl voor de meest recente tips & trics. En als je nog geen lid bent, dan lees je daar meer over de voordelen van lid worden.
Sponsors
