Menu Zoeken

Martijn van de Griendt

Geboren in 1970, fotograaf. Foto: zelfportret van Martijn van de Griendt.

Martijn kwam in 1997 van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag: "Maar ik werkte al vanaf 1995 voor Nieuwe Revu en andere bladen, tijdens mijn studie. Bijna alles wat ik op de Academie maakte, heb ik aan de Nieuwe Revu verkocht, Parijs, gabbers, Staphorst. Ik ben er gewoon op afgestapt, met series die half of al helemaal klaar waren of met ideeën. Ze vielen wel op die beetje rauwe, snapshot stijl. Het was toen wel wat makkelijker, er waren nog niet zoveel fotografen. Maar ik ben wel een pitbull. En ik werkte ook al voor Viva, straatinterviews en portretten. Ik weet dat nog omdat ik al die foto's op school in de doka afdrukte. Dat bleef ik ook doen toen ik al van school af was, als er plaats in de doka was."

"Ik had voor de Academie al de School voor Journalistiek gedaan, dus ik had geen studiefinanciering, ik moest wel geld verdienen. Ik liep ook geen stage, maar deed een 'schoolstage': je verzint een project en een leraar begeleid je. Dat was een lange serie die ik aan de Nieuwe Revu verkocht. Ik was ook altijd aan het fotograferen. Na school veranderde er ook eigenlijk niets. Ik kreeg in dat eerste jaar wel gelijk een grote commerciële opdracht via Hollandse Hoogte. Het was een enorme klus, de introductiecampagne voor de euro, de hele campagne, alles."

"Ik ben qua karakter onzeker en daarom heb ik misschien zo'n bewijsdrang. Ik wil gezien worden. Ik heb ook altijd bladen benaderd. Kwam er een nieuw blad, stapte ik direct op de art director af met mijn werk."

Martijn werkt nu bijna voor geen enkel publieksblad meer: "Een aantal jaren geleden kwam de omslag. In 2005, de laatste serie in Nieuwe Revu. Op een gegeven moment houdt het op. Het moest allemaal goedkoper, grote bezuinigingen, en er moesten contracten getekend worden en dat heb ik nooit gedaan, altijd geweigerd, die stomme contracten van Sanoma. Het werd voor hen toen moeilijker, want ik was duur en had geen contract. Ik heb er lang van gebaald en een zuur gevoel gehad dat Nieuwe Revu me niet meer wilde. Gelukkig kwamen er snel meer commerciële opdrachten."

Maar in 2009 gaat het mis: "Ik heb in 2009 een rampjaar gehad. Echt een dikke dip. Hoe dat kwam? Ik bleef te lang analoog werken. Ik was eigenwijs. Iedereen fotografeerde digitaal, maar ik vond analoog mooier. Maar alles moest goedkoper en sneller. Ik heb nu sinds twee jaar een digitale camera, waar ik al mijn opdrachten mee doe, maar mijn vrije werk doe ik nog altijd grotendeels analoog."

"Ik ben fotoboeken gaan maken. En ik doe commerciële opdrachten om geld mee te verdienen. Een boek is mooier om in te staan dan een tijdschrift en dat minder mensen het werk zien, dat interesseert me niet zoveel. Jammer, maar ik ga voor kwaliteit. Ook al verdien ik er geen drol mee. Ik heb nu een half jaar aan een opdracht gewerkt en ben blij dat het klaar is en ik weer aan een nieuw boek kan beginnen."

Hoe kom je aan nieuwe opdrachten? "Omdat ik in zo veel bladen stond, krijg je naam en zien de art directors je kennelijk ook. Maar het is heel wisselend, ik heb ook lange tijd geen opdrachten gehad. Af en toe stuur ik een mailtje en vorig jaar heb ik een nieuwe website laten maken en die was finalist bij de Dutch Design Award. Daar ik krijg ik dan wel reacties op. Maar vaak is het via, via. Iemand die je naam ergens laat vallen."

"Eigenlijk ben ik helemaal niet zo geschikt voor commerciële opdrachten, want ik ben stronteigenwijs, ik wil geen art director op de set en maak alleen snapshotachtige beelden. Ik ben dus heel beperkt inzetbaar en ik lijk makkelijk, maar uiteindelijk ben ik gewoon moeilijk. Mijn vriendin doet nu de hele productie en dat is geweldig, want dan kan ik me helemaal op het beeld concentreren."

"Ik heb echt geluk gehad in het begin, veel gewerkt en een naam opgebouwd. Altijd maar doorgeramd. En dan is het ook gemakkelijker dat je geen gezin hebt. Ik ben nu veertig geworden en ik heb nog steeds de drive al doe ik geen twee opdrachten per dag meer. Ik zat heel erg tegen dat digitaal aan te hikken, maar dat is eerlijk gezegd allemaal erg mee gevallen. Ik ben door een dal gegaan, maar na ieder dal komt weer een top. Ik voelde me toen klote, maar spijt heb ik niet. Het was vast ergens goed voor."

"Ik wilde echt een beroemd fotograaf worden en dat wil ik eigenlijk nog steeds. Ik ben nu bezig met een boek waarvan Erik Kessels heeft gezegd dat het potentie heeft om internationaal te laten uitgeven. Maar ik weet het nog niet. Ik ga het eerst maken en dan de pdf opsturen. Het grote publiek kent me nog niet. Autonome fotografen worden beroemder. Ik moet contacten leggen in de wereld van de kunstfotografie. Ik twijfel niet aan mijn kwaliteit, maar je moet weer dat geluk hebben, dat de juiste persoon je werk ziet."

Foam, Amsterdam, 2010